verhaal #2: moet je het altijd zelf oplossen? deel 2

Na school fiets ik gelijk naar Ilse.
Ik smijt mijn fiets tegen het hek en sta te koken vanbinnen.
Ik bel aan, en de moeder van Ilse doet open:
"Hoi Eline, ik neem aan dat je voor Ilse komt?"
"Ja, dat klopt"
"Loop maar naar binnen, ze zit op haar kamer."
Ik loop de trap op, en wordt met de tree kwader.
Waarom heeft ze me verraden?
Ze weet best dat ik dit niet tof vindt en ik heb duidelijk gezegd
dat ze het vooral niet aan Peter moest vertellen.
Ik kom aan bij de kamer van Ilse en smijt de deur open.
"Hoi Eline, ik verwachte je al."
Ze klinkt vermoeid en eigenlijk had ik moeten beseffen dat ik had moeten stoppen,
maar ik was zo boos van binnen, dat ik mezelf niet meer in bedwang kon houden:
"Jij vieze, vuile verrader die je bent!!!"
"Nou nou, kan ook wel iets aardiger."
En de manier waarop ze dat zegt maakt me woest.
Ik zeg, of schreeuw, beter gezegd:
"Jij! Jij hebt het peter gezegd! Hoe durf je! Ik had je zo gezegd dat
niet te doen en jij zegt het gewoon tegen Peter!"
En nu wordt ook Ilse boos.
"Jij noemt mij een verrader? Ik zeg een keer iets en jij noemt MIJ een verrader?
Heb je ooit eens naar jezelf gekeken? Hoe vaak jij mij verraden hebt
met huiswerk, spijbelen en noem maar op. Kijk naar jezelf, verrader!"
Ooh, dat was de druppel!
"Dus jij vindt mij al tijden en verrader zeg je nu? Nou, dat is het minst erg,
ik wil nu weten waarom je het Peter hebt verteld."
"Ja sorry, maar wat Peter verteld?"
"Oh, dat weet jij donders goed!"
"Sorry, ik heb geen idee waar je het over hebt."
Wat? was het dan niet Ilse? Maar wie dan wel?
"Dus jij zweert niks te hebben gezegd te hebben?"
"Ik zweer"
"Maar... Maar wie dan wel?"
Wie? wie anders weet hier vanaf?
"Dat doet er niet toe. Het belangrijkste is dat we geen ruzie hebben."