Na een uurtje gekletst te hebben, ga ik naar huis. "Het was gezellig!!" Roep ik Ilse nog na. Maar omdat het koud is en het anders tocht is ze vast naar binnen gegaan. Ik stap fluitend de fiets op, en ga naar huis. Maar hoe dichter ik bij huis kom, hoe meer ik me afvraag wie het dan tegen Peter heeft gezegt. Maar ik kan het me niet bedenken. En al denkend en tobbent kom ik thuis aan. En ik sprint naar mijn kamer, en zet de muziek precies zo dat het niet te hard staat. Misschien beseffen ze zich dat ik niet gestoord wil worden. Maar die gedachte had ik fout. Na een half uur wordt er namelijk op de deur geklopt. "Eline, kom je eten?" Maar ik heb geen zin om te komen, dus zeg ik:"Nee, ik heb geen honger." En daarmee gaat mijn moeder ook weer weg. Maar ik vertrouw het niet. Normaal accepteerd ze zo'n antwoord nooit. Ondanks dat ik het al vermoed sluip ik naar beneden. En ja hoor, Mark is er weer. Ik wil weer weg sluipen, maar hij heeft me al gezien;" hey, kijk eens wie we daar hebben. Eline, kom eens gezellig mee eten. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd." Maar no way dat ik met dat aan tafel ga zitten. "Sorry Mark, geen honger." Hopelijk neemt hij genoegen met dit antwoord. Ja hoor, hij is alweer vrolijk verder gehaan met eten. Groenten burgers à la Mark. Vies, vreselijk, niet te eten. Ik ga weer naar boven en draai de deur op slot. Ik kom mijn kamer voor morgen niet meer uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten