Iedere dag staat hij daar weer, dan gaat ie zitten, op een steen,vlak bij haar.
En vertelt ie alles wat er is gebeurt, wat voor geintjes zijn maten hebben uitgehaald, wat voor geruchten er waren.
Maar waarom doet hij dat?
Omdat hij het heeft beloofd. Beloofd dat hij altijd bij haar zal zijn en haar alles zal vertellen.
Maar toch iedere keer komt hij er huilend vandaan.
Huilend om het besef, het besef dat ze er eigenlijk niet meer is.
Dan is het de veertiende. vastbesloten komt hij aan, en breekt de roos die hij heeft gekocht, in stukken, en zegt:” alles wat dood gaat, zal bij jou komen”
Hij pakt zijn zakmes en stroopt zijn mouw op. Een arm vol littekens van een centimeter of 2 komen te voorschijn. Want wat je niet wist, is dat hij de pijn iedere avond heeft weggesneden.
Als je de littekens zou tellen, zijn het er precies 31. Precies een maand.
Hij pakt zijn telefoon, en sms’t:” sorry mam, ik wil bij haar zijn, ik heb het haar belooft.tot ziens.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten