Hoi allemaal!
Vandaag heb ik een verhaal voor jullie! Het is een soort thriller denk ik, en het gaat weer in meerdere delen online komen, en dit is dus deel 1! Ik hoop dat jullie er van kunnen genieten!
Hij kwam naar me toe, zonder zijn ogen af te wenden. Ik kon geen mogelijkheid vinden om aan hem te ontsnappen. Oh wat was hij eng, zo ontzettend eng. Mijn hard bonsde in mijn keel, en ik voelde me zo alleen. Plots, zag ik de maan weerspiegelen op een glanzend voorwerp. Ik weet niet of ik het goed gezien had, maar het leek een mes. Ik werd nog zenuwachtiger dan ik al was, want wat was hij van plan? Hij Wilde me toch niet vermoorden? Hij kwam naar me toe. Hij hield me vast, en ik was nu echt ten einde raad. Hij begon te sjorren aan mijn hemd. Nee, was hij echt dit van plan? Maar gelukkig, werd de deur geforceerd en zag ik een zaklamp. God zei dank! Het was de politie! De politie richtte een pistool op hem. Had hij zoveel misdaan? Wat had hij dan nog meer gedaan?
Dit is het verhaal van Anne, een meisje van 12. Wat begon als een leuk schoolkamp op Schiermonnikoog, eindigde als een nachtmerrie. Maar dit verhaal begint nog op het vaste land, bij Anne thuis.
Oke, slaapzak, check. Zaklamp, check. Toilettas, waar is mijn toilettas? Toilettas? Oh daar, oke, zit alles in mijn toilettas? Tandenborstel, check. "Anne, ben je bijna klaar?" vraagt mijn moeder. "Ja mam!" roep ik maar terug. Ik dump alles maar in mijn tas en ren de trap af, naar beneden. "Hoef je niet te ontbijten?" Vraagt mam nog. "Nee hoor, heb ik al gedaan!" zeg ik maar. Krijgen Sanne en Vera ook lekker hun zin. Eenmaal op school, geeft mijn moeder mijn tas. "Veel plezier op kamp he?" zegt ze en ze geeft me een kus. He bah, dat ook nog. Ik loop naar de klas en zie Sanne en Vera kijken. Ze lopen richting mij en Vera stoot me aan. "Moederskindje" fluistert ze, en ze gaan er giechelend vandoor. Ook dat nog....
Maar juf Dorien roept ons bij zich. Bla bla bla, dit gezeur ken ik toch al lang. Niet lopen in de bus, rustig wat gaan doen, reistijd, het gewone rijtje. Ik laat iedereen de bus in lopen, en stap dan pas zelf in, maar dat had ik niet moeten doen. Nu is alleen de plek achter Sanne en Vera nog vrij. Sjokkend loop ik naar de plek. "Gezellig! We hebben Anne achter ons!" zegt Sanne nog, maar ik trek me er niks van aan. Ik ga maar achter hun zitten, want ja, wat kan ik anders doen? Aangezien er toch niemand naast me wil gaan zitten, wordt dit de een hele saaie busrit. Ach, zolang Sanne en Vera niks doen, vind ik het best. Maar ja, natuurlijk zijn die twee iets van plan. Ze houden een zak biggetjes omhoog, en zeggen: "Ja, dit vind jij wel lekker he? Vreetzak!" Natuurlijk, altijd het zelfde gezeik.
"Hey, ga je nog antwoorden of niet?" Maar ik negeer ze maar. Wat kan ik anders doen? "Hey, trut, wanneer ben je voor het laatst naar de sportschool geweest? Oh nee wacht, hebben jullie toch geen geld voor!" Nee dit was de druppel! Ik spring op, en begin de meiden voor me te slaan alsof het boksballen zijn. Je kwetst me nergens mee, maar als je over ons geld begint, dan ga je eraan! Mijn moeder kan er ook niks aan doen dat ze arbeidsongeschikt is! Ze kan er niks aan doen dat we moeten leven van de uitkering. Ik blijf slaan en trappen, maar kinderen om me heen, die eerst niet wisten wat ze moesten doen, proberen me nu maar te stoppen. Dorien komt er aan, en probeert Sanne en Vera te kalmeren. Stomme meiden, lekker nep tranen opzetten, en er een hele show van maken zeker! Na een minuut of vijf, ben ik ook afgekoeld. "Dus,zegt Dorien, "Wat was er precies aan de hand?" "Nou" zegt Vera, "Ze begon opeens uit het niets te slaan, terwijl we helemaal niks hadden gezegt!" "Leugenaars!" Gil ik, Maar Dorien legt me stil. "Anne, wat is er volgens jou dan gebeurt?" "Nou, eehm... Eeeh..." "Nou, dan lijkt het me duidelijk, Anne, zeg even sorry tegen Sanne en Vera, dan is het ook weer goed he?" "Sorry..." zeg ik maar. Niemand hier hoeft te weten hoe het thuis gesteld is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten