Ik snap het gewoon niet, hoe is Peter het te weten gekomen, en waarom doet hij er zo geheimzinnig over? En de rest van de dag ben in daar mee bezig, onder Nederlands, onder wiskunde, ja zelfs onder gym heb ik er over gepiekerd, maar ik weet het niet. Ik heb het nooit iemand anders verteld dan Ilse, en zij zweert het niet gezegd te hebben. Maar wie dan wel. Is mijn moeder zelf naar Peter toe gegaan? Of is Peter thuis langsgekomen? Waarom is dit zo'n onmogelijke kwestie? Of heb ik het ooit wel iemand anders gezegd? Maar wie dan? Ooh, dit houdt niemand uit! Maar toch denk ik er de hele dag nog aan.
Na school pak ik mijn fiets. Ilse komt eraan en vraagt: "Kom je mee naar mijn huis? Kunnen we gezellig bijkletsen!" Maar mijn hoofd staat daar niet naar. Ik wil eerst weten wie het aan Peter heeft verteld. Maar Ilse vindt het niet tof en begint te zeggen:"Jij hebt nooit tijd voor mij! En altijd als jij iets wil doen ga ik ook altijd. Ik merk al de hele dag dat er wat aan de hand is, maar je verteld maar niet wat! Ik dacht dat we vriendinnen waren, maar nee hoor, nu niet meer!" En ze fietst boos weg. Ik ga ook maar naar huis, maar dat was een vergissing. Als ik thuis kom, zie ik alleen de auto van Mark staan. Dus dat kan twee dingen betekenen: of de auto van mam is stuk, of hij is alleen binnen, wat kan aangezien hij de sleutels heeft. Ik wil Ilse alweer bellen, maar ik denk dat ze nog even moet afkoelen. Maar wie kan ik anders bellen? Er komt niemand in me op, dus besluit ik het huis maar binnen te sneaken. Er hangt een enorme bierlucht en ik ruik de rook van sigaretten. Dit kan alleen Mark zijn. mam rookt geen sigaretten, en zelfs zij drinkt geen bier om 3 uur 's middags. Ik probeer ongezien door de gang te komen, maar dat wil niet. Mark heeft me gezien en ik begin te sprintten, maar Mark is ook snel. En net op het moment dat ik de deur dicht en op slot wil zetten, zet hij zijn voet er tussen. Qua kracht red ik het niet tegen Mark, op dat vlak is hij te sterk. Hij breekt de deur zowat open en komt mijn kamer in. Hij draait de deur op slot en komt bij me staan. Ik weet dat ik me kan verzetten, maar na 3 jaar weet ik dat zelfs dat niet werkt. Hij komt nog dichterbij staan en begint te strelen. Waarom is hij met mam erbij altijd de ideale echtgenoot, en zodra zij weg is de nachtmerrie van ieder meisje? Hij begint steeds harder te hijgen. Ik wordt bang. Hij is nog nooit zo tekeer gegaan, en dat betekent dus dat zo meteen de klappen ook harder gaan aankomen, lichamelijk en figuurlijk. als hij klaas is met me, gooit hij me van het bed af, en begint zo hard te slaan en schoppen, dat het zwart wordt voor mijn ogen. "mam"kreun ik alleen nog. Maar dan eindelijk vertrekt Mark uit mijn Kamer en verlies ik het bewustzijn.
Ik schrik wakker. Waar ben ik? Maar ik krijg zo'n hoofdpijn dat ik weer in de kussens val. Ik kijk om me heen en besef dat ik in het ziekenhuis ben. En opeens herinner ik het me weer. Stomme rot Mark. Ik snap ook gewoon niet dat mam gewoon verliefd op hem is geweest. Nou ik erover na denk, waar is mam? En waar is Mark? Weet Ilse dat ik hier ben? Ik wil mijn mobiel al pakken, maar merk dan dat er allemaal apparaten aan me vast zitten en gips aan mijn arm. Plots als ik dat aan het bedenken ben komt er een zuster de kamer binnen."Mooi, je bent wakker. Wil je misschien wat hebben?" vraagt de zuster mij. Een glaasje water misschien?" vraag ik maar. "Komt goed!" zegt de zuster. En dan lig ik daar weer alleen, maar binnen een mum van tijd is de zuster weer terug. "Hier. Oh wat slecht, ik heb me nog niet eens voorgesteld, ik heet Annemarie.""Elise" En we schudden elkaar de hand. "Maar Annemarie, ik wil eigenlijk nu wel weten hoe ik hier terecht ben gekomen en wat er allemaal aan de hand is dat al die apparaten en gips aan me vast zitten." Zeg ik. "Dat is best wel wat, wil je dat echt nu horen?" Oke, Annemarie maakt me nieuwsgierig. "Natuurlijk wil ik het weten!" Zeg ik daarom ook."Oke, maar ik ben bang dat je het niet leuk gaat vinden. Je moeder kwam dus thuis aan en vond je bewusteloos in je kamer. Er sijpelde een beetje bloed uit je mond, je zat onder de blauwe plekken en kneuzingen en voor haar in ieder geval het raarste, je zat alleen in je onder kleding. Ze wilde je toen in een badjas rollen, Maar je gezicht vertrok van de pijn, en ze zag dat je arm in een hele rare hoek lag. Ten einde raad heeft ze 112 gebeld, en deze hele gebeurtenis verteld. De hulpverleners zagen meteen dat het iets ernstigs was, en hebben je zo snel als mogelijk naar de eerste hulp gebracht. Ze hebben daar wat onderzoekjes gedaan, En wat meteen opviel was dat je arm in een rare hoek lag. Het bleek dus gebroken te zijn, maar er was nog veel meer aan de hand. Bijvoorbeeld al die blauwe plekken op je lichaam,de kneuzingen, maar vooral de sneetjes hier en daar. Weet en wil je ons vertellen waardoor dat komt?" "Sorry, maar dat wil ik niet." Ik ga mijn jarenlange strijd niet zomaar blootleggen hier. Dat is gewoon iets persoonlijks. "Dat vind ik jammer. Maar besef je wel dat we je zonder praten niet veel kunnen helpen." Natuurlijk begrijp ik dat, maar ik ga mijn levensgebeurtenis niet zomaar aan iemand vertellen die ik net 5 minuten ken. Tot zover wist zelfs Ilse het niet, en dat verklaard wel wat. Het is even stil in de kamer. Dan zegt ze plotseling: "Weet je dat ik je alleen probeer te helpen? Natuurlijk heb ik met al mijn patiënten een goede band, maar met jou voel ik deze band nog meer dan anders. Ik voel dat er iets aan de hand is, maar ik kan niet plaatsen wat. Ik zou jou zo ontzettend graag willen helpen, maar dat kan ik niet zonder dat je praat. Ik snap dat het verleden voor sommige mensen lastig is om te bespreken, maar je wil toch wel wat veranderen voor de toekomst?" En opeens hou ik het niet meer. Wat een lieve, ontroerende woorden ineens allemaal. Annemarie geeft me een zakdoekje aan, en plots begin ik te vertellen; over mijn thuissituatie, over Mark, over Peter, over school, over Ilse, maar toch het meeste over de thuissituatie. Dat Mark me sloeg, dat mam er niks tegen deed, dat ik ze altijd dronken door de gangen hoorde gaan 's nachts, de scheiding van pap en mam, wanneer ze weer eens te veel op hadden, en uiteindelijk Mark, waarvan ik nu in woorden nu niet kan uitleggen wat hij deed, maar jullie weten deze geschiedenis al. Nadat ik klaar ben met vertellen, kijkt Annemarie me met tranen in haar ogen aan, en begin ik ook weer spontaan te huilen, waarin Annemarie weer mee gaat. "Wat vreselijk voor je"zegt ze door haar tranen heen. "Ik wou dat je dit allemaal al eerder had gezegd, dan hadden we je al veel eerder kunnen helpen. zes jaar, hoe heb je hiermee kunnen leven,"
Op dit moment leeft Eline zoals elk ander doorsnee meisje, haar moeder heeft het uitgemaakt met Mark toen ze hoorde wat deze had misdaan, ze kan er vrij open over praten, alhoewel ze liever niet heeft dat iedereen het weet. Verder gaat ze nog maar een keer in de twee maanden naar de psycholoog, waar ze heen ging na het gesprek met Annemarie. Ze komt elk halfjaar op controle, en zit weer lekker in haar vel.
hou er rekening mee dat dit verhaal helemaal zelfbedacht is. het is geen waargebeurd verhaal en het zou zelfs heel anders kunnen gaan. het is puur wakker schudding voor wat er buiten je fantastische wereldje zou kunnen gebeuren.
Ik schrik wakker. Waar ben ik? Maar ik krijg zo'n hoofdpijn dat ik weer in de kussens val. Ik kijk om me heen en besef dat ik in het ziekenhuis ben. En opeens herinner ik het me weer. Stomme rot Mark. Ik snap ook gewoon niet dat mam gewoon verliefd op hem is geweest. Nou ik erover na denk, waar is mam? En waar is Mark? Weet Ilse dat ik hier ben? Ik wil mijn mobiel al pakken, maar merk dan dat er allemaal apparaten aan me vast zitten en gips aan mijn arm. Plots als ik dat aan het bedenken ben komt er een zuster de kamer binnen."Mooi, je bent wakker. Wil je misschien wat hebben?" vraagt de zuster mij. Een glaasje water misschien?" vraag ik maar. "Komt goed!" zegt de zuster. En dan lig ik daar weer alleen, maar binnen een mum van tijd is de zuster weer terug. "Hier. Oh wat slecht, ik heb me nog niet eens voorgesteld, ik heet Annemarie.""Elise" En we schudden elkaar de hand. "Maar Annemarie, ik wil eigenlijk nu wel weten hoe ik hier terecht ben gekomen en wat er allemaal aan de hand is dat al die apparaten en gips aan me vast zitten." Zeg ik. "Dat is best wel wat, wil je dat echt nu horen?" Oke, Annemarie maakt me nieuwsgierig. "Natuurlijk wil ik het weten!" Zeg ik daarom ook."Oke, maar ik ben bang dat je het niet leuk gaat vinden. Je moeder kwam dus thuis aan en vond je bewusteloos in je kamer. Er sijpelde een beetje bloed uit je mond, je zat onder de blauwe plekken en kneuzingen en voor haar in ieder geval het raarste, je zat alleen in je onder kleding. Ze wilde je toen in een badjas rollen, Maar je gezicht vertrok van de pijn, en ze zag dat je arm in een hele rare hoek lag. Ten einde raad heeft ze 112 gebeld, en deze hele gebeurtenis verteld. De hulpverleners zagen meteen dat het iets ernstigs was, en hebben je zo snel als mogelijk naar de eerste hulp gebracht. Ze hebben daar wat onderzoekjes gedaan, En wat meteen opviel was dat je arm in een rare hoek lag. Het bleek dus gebroken te zijn, maar er was nog veel meer aan de hand. Bijvoorbeeld al die blauwe plekken op je lichaam,de kneuzingen, maar vooral de sneetjes hier en daar. Weet en wil je ons vertellen waardoor dat komt?" "Sorry, maar dat wil ik niet." Ik ga mijn jarenlange strijd niet zomaar blootleggen hier. Dat is gewoon iets persoonlijks. "Dat vind ik jammer. Maar besef je wel dat we je zonder praten niet veel kunnen helpen." Natuurlijk begrijp ik dat, maar ik ga mijn levensgebeurtenis niet zomaar aan iemand vertellen die ik net 5 minuten ken. Tot zover wist zelfs Ilse het niet, en dat verklaard wel wat. Het is even stil in de kamer. Dan zegt ze plotseling: "Weet je dat ik je alleen probeer te helpen? Natuurlijk heb ik met al mijn patiënten een goede band, maar met jou voel ik deze band nog meer dan anders. Ik voel dat er iets aan de hand is, maar ik kan niet plaatsen wat. Ik zou jou zo ontzettend graag willen helpen, maar dat kan ik niet zonder dat je praat. Ik snap dat het verleden voor sommige mensen lastig is om te bespreken, maar je wil toch wel wat veranderen voor de toekomst?" En opeens hou ik het niet meer. Wat een lieve, ontroerende woorden ineens allemaal. Annemarie geeft me een zakdoekje aan, en plots begin ik te vertellen; over mijn thuissituatie, over Mark, over Peter, over school, over Ilse, maar toch het meeste over de thuissituatie. Dat Mark me sloeg, dat mam er niks tegen deed, dat ik ze altijd dronken door de gangen hoorde gaan 's nachts, de scheiding van pap en mam, wanneer ze weer eens te veel op hadden, en uiteindelijk Mark, waarvan ik nu in woorden nu niet kan uitleggen wat hij deed, maar jullie weten deze geschiedenis al. Nadat ik klaar ben met vertellen, kijkt Annemarie me met tranen in haar ogen aan, en begin ik ook weer spontaan te huilen, waarin Annemarie weer mee gaat. "Wat vreselijk voor je"zegt ze door haar tranen heen. "Ik wou dat je dit allemaal al eerder had gezegd, dan hadden we je al veel eerder kunnen helpen. zes jaar, hoe heb je hiermee kunnen leven,"
Op dit moment leeft Eline zoals elk ander doorsnee meisje, haar moeder heeft het uitgemaakt met Mark toen ze hoorde wat deze had misdaan, ze kan er vrij open over praten, alhoewel ze liever niet heeft dat iedereen het weet. Verder gaat ze nog maar een keer in de twee maanden naar de psycholoog, waar ze heen ging na het gesprek met Annemarie. Ze komt elk halfjaar op controle, en zit weer lekker in haar vel.
hou er rekening mee dat dit verhaal helemaal zelfbedacht is. het is geen waargebeurd verhaal en het zou zelfs heel anders kunnen gaan. het is puur wakker schudding voor wat er buiten je fantastische wereldje zou kunnen gebeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten